Gedicht van Lisette

verbazing

de zon staat nooit meer waar ze moet
denk ik als hij me overvaart
de lange zachte veerman over wie ik
in dit mooie stilste uur
met donkere ogen lees

altijd somberder verkleurd
verliest de hemel traag zijn licht
haar rode zonnedood opzichtig vloeibaar
neergelegd
in een waterplas bij wakende bomen

ik luister naar een bladzij die zichzelf verkreukelt
langs oren die het vlammend binnenlaten
het laatste vuur waarrond ik cirkel
mezelf verloren in een foto in een boek hervind